Donderdag, 1 juni 2017

Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Willen we op tijd ontbijten omdat we een lange dag voor de boeg hebben, kunnen we pas om 8.30 uur terecht. Na een karig ontbijt tussen de katjes zitten we toch tegen 9-en op de fiets richting St. Siméon de Bressieux.

Even achterom kijken voor een laatste foto van Pérouges, toch een bijzonder mooi stadje.

We gaan een kilometer of 30 door relatief vlak land, akkers afgewisseld met stedelijk gebied en gaan voor de eerste keer de Rhône over.

Onderweg krijg ik een ingeving, een soort ei van Columbus, om mijn billen te sparen vouw ik een fietsbroek over mijn zadel, met 2 kussentjes moet het toch lukken. 

Voordat we aan het klimwerk gaan beginnen nemen we pauze op een terrasje van een bar in Vaulx Millieu. Als we vragen of ze er iets lekkers bij hebben worden we naar de bakker verderop verwezen waar Ben twee gebakjes haalt die we op het terras opeten. Moet je bij ons eens proberen!

Als één van de twee barbezoekers, die naar anijs ruikt, naar het toilet gaat dat op het terras is, begint hij een praatje met ons. Vol bewondering waar wij mee bezig zijn en hij staat erop om ons een consumptie aan te bieden zonder dat hij er eentje terug wil. Hartstikke leuk toch, merci beaucoup.

De Perrier die ik gedronken had zat een goed half uur daarna al op mijn rug, jongens wat was het trappen! In een auto die ons tegemoet komt klapt de bijrijdster voor ons, zo leuk!

 Niet door zo'n spectaculair gebied als vorige dagen totdat we uit een bos komen zoeven en ineens totaal onverwachts weer een prachtig uitzicht op gigantische bergen hebben. Volgens mij de Alpen.

Er hangt alleen een zeer dreigende lucht boven al dit moois die steeds donkerder wordt en dan losbarst in een flinke regen en onweersbui.

"Jassen aan voordat we ziek worden" roept Ben achter mij en ik rij een boerenerf op om onder een overkapping onze jassen te voorschijn te kunnen halen. Direct komt er een hoogbejaard manneke ons het hemd van het lijf vragen en omdat de bui maar niet over gaat nodigt hij ons uit om op het bankje te komen zitten. Er ligt een heel zielig hondje te blaffen dat niet kan lopen enkel nog wat rollen, waarschijnlijk met een dwarslaesie.

Als we na een poosje uitgekletst zijn vertrekken we toch ondanks de regen. We moeten nog 10 kilometer omhoog klimmen en anders komen we zo laat op ons overnachting adres aan.

Onderweg had ik Ben gevraagd in wat voor plaatsje dat we terecht zouden komen i.v.m. het avondeten. Dat zou wel moeten lukken in een stadje met 2400 inwoners.

De klim begint geleidelijk maar loopt toch op tot zo'n 12%, de weg wordt steeds smaller, er staat helemaal geen verwijzing meer naar wat voor plaatsje ook. We kunnen ons niet voorstellen dat dit naar een stadje leidt. "Geen wonder dat er hier nog een kamer vrij is" kan ik er nog uit persen.

Giga hoog komen we in een gehuchtje aan waar een behulpzame man, die we uit zijn huis hebben geroepen, ons vertelt dat er beneden in het stadje een straat met dezelfde naam is. Pen, papier en een broodplank worden tevoorschijn gehaald om uit te tekenen hoe we het beste kunnen rijden. "Vertrouw nooit op je gps " is zijn laatste wijze raad.

Zouden we niet hoger zitten dan het hoogste punt van de route in Onos, zoals het boekje aangaf?

We zoeven naar beneden waar gelukkig nog een bakker open is en dan staan we om 19.30 uur met onze natte spullen en twee baguettes na enig zoekwerk op de stoep van B&B Chez Giancarlo & Pepita.

Dagafstand 105 km, 1185 hoogtemeters, max snelheid 42, max stijging 12%, totale afstand 1062 kilometer.