Maandag 11 september 2023 van Murias de Rechivaldo naar Cacabelos

Vandaag is de zwaarste dag tot nu toe geweest, maar wat hebben we genoten.

De foto's spreken voor zich!

Voor 8.00en zaten we aan de geroosterde boterhammen met housemade marmelade zodat we op tijd weg konden voor deze zware tocht. Jassen aan want het dreigt en ook mijn regen -broek en hoesjes voor over mijn sandalen had ik uit voorzorg aangedaan. Voordat we 8 kilometer weggetrapt hebben zitten de jassen al weer achterop. Laat ons dan maar een beetje nat worden een jas (en regenbroek) is teveel.

Tussen Astorga en Pontferrada liggen de Montes de León, een ruig berglandschap met heidevelden. In Rabanel raakten we elkaar kwijt bij het zoeken naar een supermarkt. Ik app Ben om te vragen waar hij is en hij belt me terug om te vertellen waar hij staat. Op de achtergrond hoor ik de stem van Henny. Die kwam weer net voorbij rijden. Supermarkten zijn gesloten missie mislukt, op naar het volgende dorp voor wat inkopen en een kop koffie/thee. 

Vanuit Rabanel klimt de weg naar Cruz de Ferro op 1504 meter hoogte.  Pauze houden we met zijn 3tjes in Foncebadón waar we ook wat eten kunnen inslaan en waar ik tante Jo bel om haar te feliciteren met haar 90e verjaardag.  Het is vanaf hier nog 700 meter naar het kruis. Klimmetjes van 3 tot 10% naar de top. Boven bij het kruis aangekomen treffen we de Australisch vader en dochter van vorige week, zij hebben zich met een busje vanuit Astorga af laten zetten. Wat moet ik daarop zeggen...Ook met een stel uit Noord Holland op Koga's hebben we hier even contact. En ik film Henny als ze de laatste kilometers aan het klimmen is.

Na het kruis leidt een korte afdaling naar Manjarin om vervolgens met een sterke klim van 12%  ons op 1515 meter hoogte te brengen. Dát was teveel van het goede, de laatste meters moeten we toch echt van de fiets af.  Op dat moment steken er 3 wandelaarsters over. Een trekt een bagage karretje en heeft een hond aan de lijn. Kan me niet voorstellen dat ze daar het beestje plezier mee doet. Laat onze Floor zich maar vermaken in de kennel.

Wat volgt is een spectaculaire lange, steile afdaling naar El Acebo met zijn huizen met buitentrappen en uitstekende balkons. Het is weer lunch tijd dus kijken we uit naar een geschikt plekje. Dat had Henny al weten te vinden. Ze zit op een pleintje op een bankje onder een boom en roept dat ze plaats voor ons heeft vrij gehouden.

We vertrekken kort na elkaar en komen elkaar weer tegen als we in Molinaseca de kerk en boogbrug staan te fotograferen.

Onderweg hebben we de jassen weer aangetrokken nu niet voor de regen maar het is behoorlijk fris in de afdaling.

We komen er niet over uit hoe mooi het allemaal is, die bergen in de bewolking het is zó bijzonder.

In Pontferrada rijdt Henny ons weer achterop en vraagt of we het laatste stuk gezamenlijk kunnen fietsen. Er hangen behoorlijk zware wolken en ze is liever in gezelschap mocht het gaan spoken.

Dat heeft het gelukkig niet gedaan. In Cacabelos scheiden onze wegen zich voor de zoveelste keer zich, zij gaat haar aubergue op zoeken en wij moeten de sleutel van het hostel ophalen. Voordat we het hostel gaan zoeken doen we inkopen voor het avondeten bij de supermarkt.

Tweede keer vandaag dat we op zoek zijn naar een supermarkt.

Het hostel beschikt over een huis-  eetkamer en keuken voor gezamenlijk gebruik. Dus voordat we de hele handel naar boven sjouwen eten we onze salade, yoghurt en meloen beneden eerst op. Er zit ook een echtpaar uit Franeker te eten. Zij zijn vanaf huis de camino aan het lopen. Respect!

Het zal zo tegen 18.00 uur zijn geweest dat we bij hostel Sancta Maria aankwamen met 71 kilometer op de teller.  875 hoogtemeters,  totale afstand 614 kilometer.

Geen fut meer om de stad in te gaan. Laat ons maar goed uitrusten want voor morgen staan er weer verschillende pittige klimmen op het programma. Kan bijna niet zo mooi worden als vandaag.